Je kunt het je waarschijnlijk nog goed herinneren: je kind ging voor het eerst naar de basisschool. In het begin is het spannend, maar langzaam wennen jullie aan het schoolritme. Hand in hand lopen jullie samen naar school en je staat urenlang voor de klas te zwaaien totdat je echt weer verder moet. De eerste twee jaar vliegen voorbij en dan is je kind klaar voor groep 3. Het ‘echte’ leren begint! Je kind wordt steeds zelfstandiger en is steeds meer ‘kind-af’. Hij heeft je steeds minder nodig en dat is lastig voor veel ouders. Hoe ga je daar mee om?
Je kind wordt steeds zelfstandiger
Ik dacht na twee jaar op de basisschool de wijsheid in pacht te hebben. Speelafspraakjes? Ik kende alle do’s & dont’s. Kinderfeestjes? Daar draaide ik mijn hand al lang niet meer voor om. Helpen op school? Prima! Bedankjes in elkaar knutselen? Ik werd steeds creatiever. 10-minutengesprekken? Ik was niet zenuwachtig meer. Een zoon die lekker in zijn vel zit op school, goed mee kan komen en een leuke club ouders. Wat wil je als ouder nog meer? Hand in hand liepen we iedere ochtend samen de school binnen en we konden urenlang naar elkaar zwaaien bij het raam. Kortom, ik dacht dat deze fijne tijd ook eeuwig zou duren.
Een jaar later ziet alles er toch wat anders uit. Hij heeft het gelukkig nog steeds heel erg naar zijn zin en doet het goed, maar we lopen al lang niet meer hand in hand naar binnen. Hij rent met zijn rugtas en schoenmaat 33 de trappen al op en ik sjok er achteraan. Zodra de bel gaat hoor ik meteen “Dag mam, de bel is gegaan.” Zwaaien? Helaas, hij is al druk aan het lezen in zijn boek.
Hij leest en schrijft zelf, kijkt zelf hoe laat het is, strikt zijn eigen veters en fietst naast mij naar school in plaats van achterop.
Mijn zoon is geen kleuter meer en heeft mij nu al steeds minder nodig. Hoewel dat gezond is, vind ik het stiekem best moeilijk…
Hoe wen je aan het feit dat je kind je minder vaak nodig heeft?
Door je te beseffen dat dit gezond is. Het zou niet goed zijn als je kind zich niet zo zou ontwikkelen. In onze ogen blijven het misschien altijd kleine kinderen en dat is prima, zolang we ze maar niet zo behandelen. Geef je kind de ruimte om zich te ontwikkelen.
Iemand zei mij ooit dat je kinderen te leen hebt. Je krijgt ze, brengt ze groot en daarna lever je ze als het ware af aan de maatschappij en hoop je dat ze goed terecht komen. Dat vond ik toen heel gek, maar ergens is het wel waar en die ontwikkeling begint al vroeg.
Iedere fase brengt iets nieuws met zich mee en inmiddels genieten we daar ook enorm van. Ja, hij wordt groter en heeft ons steeds een beetje minder nodig, maar hij blijft altijd onze zoon. En als ik hem dan ’s avonds in zijn bed zie liggen met al zijn knuffels, is hij toch weer even heel klein.
